Հայկական հին զրույցը պատմում է, որ հայերի սերը դեպի գիրքն ու գիրն իրոք, անսահման է: Հայկական այբուբենի ստեղծողների՝ Մեսրոբ Մաշտոցի ու Սահակ Պարթևի պաշտամունքը սկզբում ծնվել է ու զարգացել ժողովրդի մեջ, և արդեն հետո նրանք կանոնացվել են եկեղեցու կողմից: Հայ պատմաբանները և անգամ հասարակ արտագրողները ժողովրդի կողմից միշտ էլ հարգված են եղել: Իսկ գրքերը պահվել են բոլոր ընտանիքներում, անգամ եթե այդ ընտանիքի անդամները կարդալ չեն իմացել:
Տիրակալ Լենկթեմուրը սրբազան դող էր զգում գրքերի հանդեպ: Իր ռազմական սայլախմբի մեջ տեղադրված էր մի գրադարան, որի հատորների քանակը հասնում էր մի քանի հազարի: Նա լավ գիտեր, որ Հայաստանում կարելի է իր գրադարանը զգալի չափով հարստացնել: Ու երբ որ հաստատում էր իր կայսրության հյուսիսային սահմանները ու ճամփորդում էր սարերով, նրա զինվորները պարբերաբար զեկուցում էին նրան, թե քանի հատոր գիրք են զավթել շրջակայքի գյուղերի բնակիչներից: Երբեմն Լենկթեմուրը հետ էր վերադարձնում զավթածը գրքատերերին, եթե նրանք կարողանում էին մեծ նյութական հատուցում առաջարկել փոխարենը:
Թշնամիները համոզված էին, որ գիրք ունեցող հայը ավելի սարսափելի է, քան հասարակ գյուղացին: Եվ նրանք ամենուր փնտրում էին այդ մագաղաթները և հայտնաբերելու դեպքում՝ ոչնչացնում: Թշնամու հարձակումների կամ բնական վտանգների ժամանակ մարդիկ թողնում էին իրենց տները, բայց գրքերը փրկում էին կամ հորում էին հողի մեջ:
Պատահում էր, որ դեպի անապատ փախած, մահամերձ, հյուծված հայ կանայք անապատի ավազների վրա մատով գրում էին հայկական այբուբենի տառերը և արտասանում էին նրա հնչյունները իրենց երեխաների համար: Քամին խառնում էր ու ջնջում գրվածները, բայց նրանք նորից ու նորից գրում էին ու դրանով փրկում էին իրենց լեզուն ու գրերը: Իսկ հողի մեջ պահված գրքերը մինչև այսօր դեռ գտնված չեն: Ասում են, որ նրանք սպասում են այն ժամին, երբ բոլոր հայերը միասին կհավաքվեն: Հավաքված հայերից վերջինի մոտ կլինի բանալի, որը նա լռության մեջ կմոտեցնի հողի քարերին ու գրքերը ի պատասխան կխշշան հողի տակից իրենց էջերով:
Autumn is a beautiful season. The Autumn months are September, October and November. It is a tasty season because there are a lot of fruits in autumn: apples, pears, grapes, plums, watermelons and melons. The leaves are red, green and yellow and they fall from the trees. The days are shorter. It rains in autumn. On the first of September, the children go to school, and the school year begins.
Բառարան
Autumn [ˈɔːtəm]- աշուն
Tasty- համեղ
Season- եղանակ
beautiful [byutiful]- գեղեցիկ
months- ամիսներ
Leaf, leaves- տերև, տերևներ
Fall down- ընկնել, թափվել
Shorter- ավելի կարճ
Rain- անձրև
On the first day- առաջին օրը
school year begins- ուս.տարին սկսվում է
Պատասխանիր հարցերին:
Is it cold and rainy in autumn? /Աշնանը ցուրտ է՞ և անձրևոտ/ Yes, it’s cold and rainy in autumn.
Why is it a tasty season? /Ինչու է՞ աշունը համեղ եղանակ/ Because there are a lot of fruits in autumn.
What colours are the leaves in autumn? /Աշնան տերևները ի՞նչ գույն են/ The leaves are red, green and yellow.
Are the days shorter or longer (ավելի երկար)? /Օրերը երկար են թե՞ կարճ/ The days are shorter.
When do the children go to school?/ Երբ՞ են երեխաները գնում դպրոց/ On the first of September, the children go to school.
Այս բառերը միացրու կամ գրիր համապատասխան նկարների կողքին/օգտվիր բառարանից/
Երգից դուրս գրիր գույները(անգլերեն)___Orange, red, yellow, brown___________
Ինչի վրայից էին ընկնում տերևները_____The leaves falling down from the tree___________
Ինչ էր թափվում ծառից___________All the leaves are falling down____________________
Ի՞նչ տարվա եղանակ էր երգի մեջ ______It is autumn_____________
Լսիր երգը, որոնք են աշնան ամիսները, գրի՛ր, որն է քո սիրելի ամիսը։ September, october, november. My favorit month is january.
Paint- ծրագրով նկարիր աշուն կամ նկարիր քո բակը, քաղաքը պատմիր աշնան մասին։ Վերնագրիր այսպես՝ Autumn
օր. I like autumn. It is beautiful in autumn.
Autumn
I like autumn. It is beautiful in autumn. All leaves fall in autumn. There are many fruits in autumn. It rains in autumn. On the first of September, the children go to school.
Օվկիանոսները չորսն են՝ —Խաղաղ——-, ———Ատլանտյան——, ——Հնտկական— և ——Հյուսիսային Սառուցյալ————- օվկիանոսները: Ամենամեծը Խաղաղ օվկիանոսն է: Այդպես է անվանել ծովագնաց ——Ֆ․ Մագելանը———՝ առաջին եվրոպացին, որը կտրելանցել է Խաղաղ օվկիանոսը: Խաղաղ օվկիանոսը նաև ամենախորն է:
Ամենափոքրն ու ամենածանծաղը ——Հյուսիսային Սառուցյալ———-օվկիանոսն է:
Օվկիանոսների ջրերով շրջապատված ընդարձակ ցամաքները կոչվում են ——Մայրցամաքներ———: Մայրցամաքները ——վեցն— են՝ —Եվրասիան——, ——Աֆրիկան——, ———Հյուսիսային Ամերիկան———, ——Հարավային Ամերիկան———, ——Անտարկտիդան——-, ——Ավստրալիան—: Ամենամեծը —Եվրասիան ——- է: Այս մայրցամաքում է գտնվում մեր հայրենիքը՝ ——Հայաստանը——: Միակ մայրցամաքը, որը ծածկված է հսկա սառույցի շերտով, ——Անտարկտիդան——- է։ Այստեղ մշտական բնակիչներ չկան: Իսկ ամենափոքր մայրցամաքը ——Ավստրալիան—— է:
Ես ապրում եմ Երևանում։ Ես շատ եմ սիրում իմ քաղաքը, այն շատ գեղեցիկ և հին քաղաք է։ Ես շատ եմ սիրում զբոսնել Երևանի փողոցներով, սիրում եմ գնալ այգի, որոնք շատ գեղեցիկ են։ Իմ քաղաքում շենքերը շատ սիրուն են կառուցված։ Հատկապես շատ եմ սիրում հրապարակի երգող շատրվանները։ Ես ուրախ եմ որ հայ եմ և ապրում եմ Հայաստանում։
Շատ ու շատ տարիներ առաջ, երբ դեռ մարդիկ չէին գրում թղթով և գրիչով, օգտագործում էին հատուկ ներկանյութեր և մագաղաթ: Հին մատյանների(զանազան բաներ գրելու մաքուր թերթերով գիրք, (հնացած) պատմական բովանդակությամբ գիրք է պատմագիրք) հիմնական մասը պատրաստված է եղել մագաղաթից՝
(ասորերեն՝ magalləta — գալարված մատյան), կաշվից պատրաստված գրանյութ է: Ըստ հունական ավանդության ստեղծվել է փոքրասիական Պերգամոն քաղաքում, թագավոր Եվմենես II-ի օրոք։ Քաղաքի անունով կոչվել է պերգամենտ։ Պապիրուսի համեմատությամբ թանկ էր, սակայն՝ դիմացկուն, գրվում էր երկու երեսին և փաթեթի փոխարեն իրար վրա դնելով ստացվում էր այժմյան գրքի ձևը։ Հայերը գործածել են «մագաղաթ» անվանումով
Հայաստան աշխարհի կարևոր հարստություններից մեկը հնագույն ձեռագրերի թանգարանն է՝ Մատենադարանը, որտեղ պահվում են երկար դարերի ընթացքում ստեղծված մագաղաթյա ձեռագրերը: Դրանք գրված են մագաղաթի վրա, որը ստանում էին ուլի կամ հորթի կաշվից: Նրանք, ովքեր ստանում էին մագաղաթը, քերթում էին այդ կենդանիների կաշին, այսինքն՝ քերթողներ էին համարվում: Հայերը քերթող են համարել նաև գրողներին, պատմիչներին, ովքեր գրել են մագաղաթների վրա: Օրինակ՝ հինգերորդ դարի պատմիչ Մովսես Խորենացուն անվանում են Քերթողահայր: Երբեմն օտարականները զարմանում էին՝ տեսնելով, թե ինչպես են հայերը ստանում մագաղաթը: Մի անգամ Դվին քաղաքի թագավորական ախոռի առջև օտարերկրացի մի վաճառական զրույցի էր բռնվել հայի հետ:
— Ինչո՞ւ եք մորթել տալիս այս հինգ հարյուր ոչխարը, — հարցնում է նա:
— Մագաղաթի համար: Միսը կմնա մարդկանց, իսկ կաշվից մագաղաթ կպատրաստեն:
— Եվ այդքան մագաղաթից քանի՞ մատյան կգրվի:
Իմաստունը պատասխանում է.
— Մեկ հատ խոշոր գիրք:
— Իսկ արժե՞ գիրք գրել այս հացապակաս տարում, — զարմանում է վաճառականը, իսկ մտքում մտածում է. «Ի՛նչ անխելք մարդիկ են այս հայերը»:
— Մարդն ապրում է ոչ միայն հացով, — ասում է իմաստասերը, — հացի պակասից մարդու մարմինն է մեռնում, իսկ գրքի պակասից՝ հոգին:
Հոգու սովը ավելի կործանարար է, քան հացի: Մագաղաթյա մատյանները հայերի հոգևոր սնունդն ու հարստությունն են: Հայերեն ամենամեծ մագաղաթյա ձեռագիրը «Մշո ճառընտիրն» է, որը ունեցել է 75Х50 սմ մեծության 660 (այժմ՝ 600) թերթ՝ պատրաստված արջառի և երինջի կաշվից, ամենափոքրը՝ լուցկու տուփից փոքր է, պատրաստված նորածին ուլի մորթուց, ամենափոքրը՝ լուցկու տուփից փոքր է, պատրաստված նորածին ուլի մորթուց։